Οι τέσσερις
πρωταγωνιστές είναι ο Γκόρντι, ο Κρις, ο Τέντυ και ο Βερν.
Ο Γκόρντι είναι ο αφηγητής και ο συγγραφέας της ιστορίας, ένα παιδί καλόκαρδο
σε περίοδο πένθους, επειδή πρόσφατα έχει πεθάνει ο πολυαγαπημένος μεγάλος του
αδερφός. Η στάση των γονιών του, και ιδιαίτερα του πατέρα, δεν τον βοηθούν να
ξεπεράσει τη θλίψη αλλά αντίθετα τον επιβαρύνουν ψυχολογικά καθώς με την
αδιαφορία τους του δίνουν την εντύπωση ότι θα προτιμούσαν να πέθαινε αυτός στην
θέση του δημοφιλούς αδερφού του. Ο Κρις είναι ο αρχηγός της παρέας και λίγο
αλητάκος. Προέρχεται από ΄΄κακή΄΄ οικογένεια με βεβαρημένο παρελθόν, με
αποτέλεσμα το επίθετο του και η καταγωγή του να τον δεσμεύουν και να μην τον αφήνουν να ξεφύγει από το μέλλον που έχει σχεδιάσει
η κοινωνία για αυτόν. Ο Τέντυ είναι και αυτός δακτυλοδεικτούμενος γιατί ο
πατέρας του, επιζών του Β΄ Παγκοσμίου, νοσηλεύεται σε ίδρυμα, γεγονός που τον καθιστά
"τρελό" σύμφωνα με την κλειστή ρατσιστική κοινωνία τους. Ο ίδιος ο
Τέντυ δε φαίνεται να νοιάζεται τόσο για τη φήμη του όσο για την τιμή του πατέρα
του. Σαν χαρακτήρας είναι απρόβλεπτος και αψηφά τον κίνδυνο σε σημείο να
παίρνει το θάνατο για αστείο, όπως στη σκηνή με το τρένο να έρχεται κατά πάνω
του. Ο Βερν, τέλος, είναι ένα απλό παιδί
πολύ αγαθό και φοβητσιάρικο που όμως ξεπερνά τον εαυτό του παρέα με τους φίλους
του.
Ιστορία
θάρρους και φιλίας, λοιπόν, αυτό είναι το Stand by me. Μία
ιστορία με ηθικά διδάγματα που καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού
κάθε ηλικίας και, παρόλο που η κορύφωσή της δεν είναι ιδιαίτερα δραματική,
κανείς δε μπορεί να δυσανασχετήσει με την εξέλιξη της υπόθεσης. Τέσσερα παιδιά πληγωμένα
που γίνονται άντρες, καθώς βρίσκουν το κουράγιο και τη δύναμη να αντισταθούν στη
μοίρα τους και να παλέψουν με κάτι πιο δυνατό από αυτούς. Η βωμολοχία και οι
βρισιές είναι ένα από τα πιο αστεία και ρεαλιστικά σημεία καθώς ποια παρέα
αγοριών στην εφηβεία δεν
εκφράζεται έτσι; Οι διάλογοι, ζωντανοί και γοργοί, άλλοτε πραγματεύονται σοβαρά
υπαρξιακά ζητήματα και άλλοτε αφελείς απορίες, όπως αν ο Μίκυ είναι ποντίκι κι
ο Ντόναλντ πάπια, τότε τι είναι ο Γκούφι; Συνοψίζοντας το αγαπημένο μου
στοιχείο είναι η ρεαλιστικότητα, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι λάθος η
ωραιοποίηση της αλήθειας σε ταινίες που πρωταγωνιστούν παιδιά. Επίσης ακόμα ένα
στοιχείο που μου άρεσε είναι η εφηβική ανεμελιά και η αναζήτηση της περιπέτειας.
Πατεράκη Φιλένια, μαθήτρια του Β4
