Άραγε πού πάνε όλες οι
χαμένες φωτοτυπίες;
Συχνά πυκνά χάνουμε
τις φωτοτυπίες μας, οι οποίες βρίσκονται -συνήθως- κάτω από τα θρανία μας. Όμως
πού –στο καλό-πάνε αυτές οι
φωτοτυπίες; Ακολουθούν μερικές
υποθέσεις:
1. Περνάει κάποιος φιλομαθής εκτός τμήματος, τις βλέπει και τις
κλέβει για τον εαυτό του.
2. Τις παίρνουν τα Alien που κατεβαίνουν κάθε μέρα από τον
πλανήτη τους για να μάθουν περισσότερα
για εμάς μήπως μπορέσουν να κατακτήσουν τον κόσμο μας μια
μέρα.
3. Ή μήπως η κυρία
Σοφία ,η καθαρίστρια του σχολείου, τις
κάνει συλλογή;
Ας μην γελιόμαστε και μεταξύ μας, guys. Όλοι έχουμε πει αυτό το μικρό
ψεματάκι του τύπου ''Έχασα την φωτοτυπία'' ή ''Δεν πήρα πότε καμία φωτοτυπία''.
Ααασε μας κουκλίτσα μου. Κάτι πιο πειστικό; Όλοι το έχουμε πει αυτό. Καραμέλα έχει
καταντήσει πια. Έλεος. Κάτι καινούριο;
Βέβαια, κάποιοι λένε την αλήθεια. Κάποιοι όντως δεν έχουν
φωτοτυπία ή δεν πήραν ποτέ. Το θέμα είναι
πώς καταλαβαίνεις τους ψεύτες από αυτούς που λένε την αλήθεια;
Λοιπόν, είναι πολύ απλό. ΔΕΝ τους καταλαβαίνεις!
Γι΄ αυτό πολλές φορές οι καθηγητές μας αδικούν και νιώθουμε
πως μας προσβάλλουν όταν δεν μας πιστεύουν.
Πραγματικά, όμως, δεν έχεις κάποια καλύτερη δικαιολογία; Και
η γιαγιά μου το ίδιο έλεγε, ρε φίλε!
Γιατί δεν λες κάποιο καλύτερο ψέμα ή γιατί απλά δεν λες την
αλήθεια, να ακούσεις τον εξάψαλμο και το θέμα να λήξει εκεί;
Με το να λες το ίδιο ψέμα ξανά και ξανά, το μόνο που
καταφέρνεις είναι να σπας τα νεύρα των καθηγητών -εντάξει, αυτό δεν μας νοιάζει
και ιδιαίτερα- και των συμμαθητών σου -αυτό μας νοιάζει- που ακούνε μαζί σου τον
εξάψαλμο. Ειδικά αν συμμαθήτρια σου είμαι εγώ, λούζερ-.
Πάμε όμως πίσω στο θέμα μας. Ποιος στο καλό παίρνει τις
φωτοτυπίες; Παιδιά, είναι απλό.
Οι περισσότεροι βαριούνται να βάλουν την φωτοτυπία μέσα στην
τσάντα -τα γνωστά ''μουλάρια''- και την αφήνουν κάτω από το θρανίο. Είναι όμως
τόσο έξυπνοι που τις αφήνουν χωρίς να βάλουν κάτι από πάνω για να μην τις πάρει
ο αέρας.
Βάλε ένα βιβλίο, ένα τετράδιο, κάτι τέλος πάντων! Ή αν θες με
το ζόρι να την ''χάσεις'', πάνε πέτα την. Έτσι απλά. Μην μου την αφήνεις κάτω
από το θρανίο και μετά παίρνεις τη γνωστή έκφραση αγελάδας, παίζοντας τον ανήξερο.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ένα: ΔΕΝ υπάρχει κανένας κλεφτής
των φωτοτυπιών. Απλώς εμείς είμαστε ...ας μην πω τώρα τι είμαστε, και τις
χάνουμε. Τόσο απλά.
Και μετά,
έχεις τους καθηγητές να σε κοιτάνε με το βλέμμα της αρκούδας που είναι έτοιμη
να αρπάξει το θήραμα της και να το σκορπίσει παντού σε χιλιάδες
μικρά κομματάκια. Λέτε έτσι να καταλήξουμε κι εμείς μεγαλώνοντας;
Μετά από
αυτό, παίρνουν την απογοητευμένη έκφραση τους -είναι και καλοί ηθοποιοί, μην το
ξεχνάμε αυτό- σε κοιτάνε με μάτια
γερακιού κι αρχίζουν:
''Την
έχασες; Πού; Πότε; Έχεις κάποιο πολύτιμο στοιχείο το οποίο θα μας βοηθήσει στην
έρευνα μας; Να το στείλουμε στο CSI ή θα μπορέσουμε να το βρούμε μόνοι μας; Έχει απομακρυνθεί
πολύ από το κτίριο του σχολείου; Να στείλουμε αίτημα στο Silver Alert;''
Εντάξει, ψέματα.
Δεν κάνουν έτσι. Συνήθως κάνουν ΠΟΛΥ
χειρότερα.
''Ααα ώστε
έτσι, ε; Την έχασες. Και δεν μπόρεσες να έρθεις να με βρεις για να σου δώσω μια
άλλη, έτσι; Δεν μπορούσες να τη ζητήσεις από κάποιο συμμαθητή σου για να
βγάλεις καινούρια; Πρέπει απλά να έρθεις χωρίς φωτοτυπία και αδιάβαστος. Δηλαδή, τι
έκανες για σήμερα; Έβαλες απλά τα βιβλία στην τσάντα και ήρθες; Πώς την είδες,
τουρίστας;'' Και καταλήγουν με το οικολογικό σύνθημα: ''Άσε
τα καημένα τα δέντρα που καθημερινά
θυσιάζονται στο βωμό του φωτοτυπικού που επιπλέον τα έχει παίξει από τις τόσες φωτοτυπίες
! ''
Και όλα αυτά
για να τους πεις ένα ξερό ''Δεν ξέρω.''
Και άστους μετά να ψάχνουν να βρουν τι θέλει να πει ο ποιητής. Γιατί έτσι λειτουργούμε. Έτσι ήταν και έτσι θα
είναι για πάντα. Ή μήπως όχι;
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα
χάσεις την φωτοτυπία σου, βρες μια καλή δικαιολογία, μια καινούρια δικαιολογία.
Γιατί και πραγματικά να την έχασες, δεν
πρόκειται να βρεις το δίκιο σου.
Το μυστήριο των χαμένων φωτοτυπιών
έλυσε, έστω και στο τέλος της σχολικής
χρονιάς, η μαθήτρια του Β4 Τσιτσιριδάκη Ευαγγελία.
