Η πρώτη μέρα του Μάρτη, η πρώτη μέρα της άνοιξης έμελλε να
είναι μια μέρα που έφερε μαύρα νέα… Τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη! Σύγκρουση τρένων. Πάλι στα Τέμπη,
πάλι θρηνούμε νέα παιδιά που έχασαν άδικα τη ζωή τους. Όπως τότε, το 2003, που σε ένα άλλο τραγικό δυστύχημα
χάθηκαν 21 παιδιά, μαθητές της Α΄ Λυκείου. Πάλι παραλείψεις και λάθη κόστισαν
ανθρώπινες ζωές.
Οργή, θυμός, πόνος, θλίψη, απογοήτευση, ντροπή…Τι να σκεφτεί
κανείς; Τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τους αγαπημένους τους; Γιατί ξανά να θρηνούμε
τον χαμό νέων παιδιών; Σαν να έχουμε πόλεμο ενώ δεν έχουμε.
Τα συναισθήματα κατακλύζουν και τους μαθητές μας όσο και εμάς τους ενήλικες.
Η μαθήτρια της Α΄γυμνασίου Κουλουμουδιώτη Μαριάννα εκφράζει τις σκέψεις της με
τα παρακάτω λόγια:
Φαντάσου να ήσουν εκεί…
Μπορεί να μη
ζούσες πια…
Σκέψου λίγο πόσα παιδιά χάθηκαν,
πόσοι φοιτητές, πόσοι άνθρωποι.
Πόσες μανάδες
κλαίνε;
ΓΙΑΤΙ;
Από ένα ανθρώπινο
λάθος …
Οι περισσότεροι
είχαν ένα τηλεφώνημα πριν,
από συγγενείς,
φίλους, παιδιά, εγγόνια
που τέλειωνε με τη
φράση
« Πάρε με όταν
φτάσεις, ναι;»
Τελικά έπρεπε να πουν
«Πάρε με αν φτάσεις».
Τόσες αθώες ζωές
χάθηκαν άδικα.
Ανθρώπινο λάθος;
ΕΓΚΛΗΜΑ, έτσι
λέγεται!
Καλό Παράδεισο σε όσους χάθηκαν!
Τέμπη 1/3/2023
