.jpg)
Λίγα λόγια για τη Δέσποινά μας...
Με δάκρυα στα μάτια αποχαιρετήσαμε πριν λίγες μέρες την αγαπημένη μας
Δέσποινα που ποτέ δε θα ξεχάσουμε. Είναι πολύ νωρίς να συνηθίσουμε ακόμα και
την ιδέα της απουσίας της γλυκιάς μας συναδέλφου. Το σχολείο μας ήταν το
απάγκιο της και η φιλία μας μια τρυφερή αγκαλιά.
Καλή μας Δέσποινα, ήσουν μαζί μας για να εκμυστηρευτείς προβλήματα και
ανησυχίες, αλλά και να γελάσεις (θυμάστε βέβαια πόσο ηχηρά) και να αστειευτείς.
Στην έκπληξή σου μια φωνούλα άφηνες να σου ξεφύγει. Όταν κάποιο από τα παιδιά
μας σε ταλαιπωρούσε, η απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου και τα λόγια λιγοστά
για να συγχωρήσεις εύκολα με τη μεγάλη σου καρδιά. Ο λόγος όμως ορθωνόταν
ακέραιος, σοβαρός και σαφής στα άλλα, τα μεγάλα θέματα, τα κοινωνικά. Για σένα
Δέσποινα, πρώτος ο άνθρωπος! Με σθένος υποστήριζες το δίκαιο και το καθαρό, το
λογικό και το ουσιώδες, χωρίς περιστροφές, χωρίς υπεκφυγές. Μασημένα λόγια δεν
ξεστόμιζες, μόνο περήφανα. Δίδασκες με τον λόγο και το παράδειγμα. Έτσι δεν
είναι οι δυνατοί παιδαγωγοί; Έτσι και εσύ, καλή μας Δέσποινα. Υπηρέτησες τους
μαθητές μας και την Παιδεία πιστά και ευσυνείδητα. Η κυρία της Ιστορίας, της
Λογοτεχνίας που στο άψυχο κείμενο έδινες την πνοή σου και αυτό ζωντάνευε.
Υπέροχο θεατρικό μας χάρισες πριν 2 μόλις μήνες και τα παιδιά μας έλαμψαν επί
σκηνής. Η ποίηση στο αίμα σου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη στα χείλη σου και μια
λάμψη σπίθιζε στα μάτια σου. «Το ένα είναι τεμπέλικο», έλεγες και γελούσες. Η
υγεία σου εύθραυστη, όλο και κάτι σου θύμιζε τη φθαρτή ανθρώπινη φύση μας. Όμως
εσύ συνέχιζες να προσφέρεις, να προσφέρεις, να προσφέρεις. Έτσι είναι ο
Άνθρωπος, έτσι και εσύ, γλυκιά μας Δέσποινα.
«Είμαι πάρα πολύ κουρασμένη», μου έγραφες. Δεν κατάλαβα, καλή μου, ότι
δεν ήταν ένα απλό παράπονο. Πώς, άλλωστε; Δεν είχες παραπονεθεί ποτέ ως τώρα.
Να με συγχωρείς. «Μην ανησυχείς για μένα», μου είπες στο νοσοκομείο. Τότε δεν
ανησυχούσα, γιατί πίστευα στη δύναμή σου. Τώρα καταλαβαίνω.
Μας έβαλες δύσκολα, καλή μου, σ’ αυτό το διαγώνισμα που λέγεται «Διαρκής
απουσία» και δε θα τα καταφέρουμε...
